Dit ontroerende lied van Stef Bos, hier gezongen door Tabitha, is er een om met je ogen dicht te luisteren.  Jou land is my land. Het verlangen naar verbinding en de kwetsbaarheid daarvan is zo puur vanuit het hart bezongen dat het raakt en ontroert. 

Sommige liederen kun je blijven luisteren. Zo heb ik dat met dit lied. Daarom als je het lied nog een keer extra luistert met je ogen open zul je zien hoe intens het gezongen en ontvangen wordt en voor verbinding zorgt. Een lied dat zo mooi past bij het verlangen om culturen, maar ook generaties met elkaar te verbinding te brengen. Na het met aandacht luisteren – neem ik je een moment mee in enkele van mijn gedachten.

Maar jou land is my land
Jou volk is my volk
Jou taal is my taal
Jouw God is my God
Jou droom is my droom
Jou pad is my pad
Jou toekoms my toekoms
Jou hart in my hart

Als je die woorden tot je door laat dringen dan kan het haast niet anders, of dan gebeurt er wat met je. Mij brengt het tot een gevoel en gedachte van dat diepere level, die ik graag aan je voorleg. Een vraag om eens met een ander offline over door te praten, nadat je samen dit lied hebt geluisterd.

Is de kern van het léven niet dat we ons leven mogen delen met anderen die op ons pad komen? Dat we elkaar echt zien, echt luisteren?  Dat we zoeken naar verbinding. Zonder dat we ons te snel laten afleiden door andere denkbeelden of achtergronden. Verbinding die voorbij gaat aan ras, religie, geaardheid of gender? Verbinding die voorbij gaat aan de bubble waarin je kan leven?
Dat we elkaar zien en steunen ook als er een periode is waarin nabijheid belangrijk is in een periode waarin er een fase van snoei is, of van onzichtbaar wortelen onder de grond…
Omdat we weten dat we elkaar zo helpen om tot bloei te komen in het leven?

Kwetsbaar verlangen..

Een kwetsbaar verlangen die een eerlijke vraag bij jou en mij neerlegt. Als dit de kern van het leven is: Hoe vaak neem ik, hoe vaak neem jij daar tijd voor?

In het lied gaat het over Ruth, de Moabitische die het aandurft haar vaderland achter te laten en Naomi haar schoonmoeder te blijven steunen na het verlies van haar man en twee zonen, waarvan een de man van Ruth was. Er was rouw voor beide vrouwen. Schoondochter Orpa keert begrijpelijkerwijs terug naar haar familie en land. Ruth koos anders: Haar woorden ‘Jouw land is mijn land, jouw God is mijn God’ reiken diep wanneer je je probeert in te leven in het leven en de situatie waar Ruth zich in bevindt. Ze geven in de kern de diepte aan van de wil en toewijding om echt te verbinden. Zelfs als dat haar veel kost.

Een paar jaar geleden schreef ik met o.a. Nynke Dijkstra het boekje ‘Deel je leven’ met als ondertitel: ‘uitnodigend kerkzijn voor twintigers.’ Met daarin als belangrijkste verwoord, hoe belangrijk het is dat we twintigers écht blijven zien. Dat we de moeite nemen te zijn waar de ander is.
Hen persoonlijk benaderen en blijven investeren, kaartjes en appjes sturen wanneer ze gaan studeren.  Niet om ze per se ‘bij je kerk’ te houden, maar iets te delen van die liefde die we zelf ontvangen. 
Omdat we zo blij zijn geworden van de Liefde die we zelf hebben ontvangen dat we dat anderen ook zó gunnen. Liefde van de Ander én van anderen. Van Jezus zelf die niet opgaf en juist mensen zag die door anderen niet meer gezien werden.

Het was Ruth, die vol liefde haar schoonmoeder zag en haar ook in een periode van intense rouw nabij wilde blijven, ondanks dat ze zelf nog in de bloei van haar leven stond en een ‘eerst ik-keus’ logischerwijs in haar eigen land en bij haar eigen familie zou zijn. Haar keus werd later met liefde gezegend toen ze gezien werd door Boaz, die haar onder zijn hoede nam. Samen kregen ze zoon Obed, die later de opa van koning David zou worden en zo in de stamboom van Jezus terecht kwam.

Ruth zag Naomi. Boaz zag Ruth. Opa Obed zag David.
Dat wat begon met aandacht in een periode van verdriet en rouw.
Nabij zijn en trouw zijn in periode van rouw en verdriet, daar ligt de sleutel tot bloei.
Anders dan hoe we om ons heen horen dat vriendschappen of relaties maar beter be-eindigd kunnen worden wanneer het meer energie kost dan oplevert.
In het delen van ons leven, onze tafel, ons huis, zit de kern van verbinding.
Dat begint bij kleine dingen bewust met veel liefde en toewijding te doen.

In de kern is dat leven vanuit het motto: “Do small things with great Love”.
In de deze tijd besef ik steeds meer hoe waar de kern is waar we naar terug moeten. Back to the basics.

Het is maar een rare tijd, soms ook wel een zware tijd. Zeker wanneer je alleen woont en je zo extra het gemis voelt van gezien en omarmd te worden. Tijd waarin individualisme zo makkelijk versterkt wordt. Tijd waarin we op sommige dagen de handen vol hebben aan ons zelf. Hoewel ook die dagen belangrijk zijn, is het vermoedelijk ook een tijd waarin we misschien juist wel minder aandacht en tijd hebben voor anderen om ons heen,  laat staan nieuwe Nederlanders…of mensen van  andere generatie waarvan je denkt dat ze volop in een bloeifase van hun leven zijn, omdat ze mooie foto’s delen op Insta of Facebook. Misschien wel twintigers die onopgemerkt in een quarterlife-crisis zitten, omdat ze worstelen met de prestatiedruk en de hoge normen van vandaag de dag. Maar niet echt gezien worden omdat de plaatjes op Insta eigenlijk vrij weinig verraden van die innerlijke onrust.

Misschien ook wel tijd waarin we wakker worden geschud en bepaald worden bij de kern van voluit leven:

“Ek weet jou volk is bang
Voor ons wat anders is
Maar ek sal brugge bou
Daar waar die afgrond is”

Een tijd waarin we -gelovig of niet – de vraag op ons afkrijgen:
Sta ik open voor echte verbinding met de Ander/ ander?
Wil ik een bruggenbouwer zijn?